Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

ΥΔΡΑΤΜΟΙ

Όταν πάω στο πατρικό μου τέτοια εποχή νιώθω σα να βυθίζομαι όλο  και πιο βαθειά, σα να είμαι μέσα σε βαθυσκάφος και βλέπω τριγύρω ψάρια και φύκια και υδρατμούς στο φινιστρίνι καθώς ανεβαίνουν στη επιφάνεια οι  αναμνήσεις σα φυσσαλίδες.

Πάω στο παλιό μου σχολείο, θυμάμαι τότε που είχε έρθει η αστυνομία κι έκανε ανακρίσεις σε μια αίθουσα με σωλήνες γυάλινους και σφαίρες και κώνους κι άλλα περίεργα αντικείμενα  γιατί κάτι παιδιά είχαν μπουρλοτιάσει  μια αποθήκη προσπαθώντας να καπνίσουν, θυμάμαι διηγήσεις παιδιών πιο μεγάλων για τότε που οι δάσκαλοι τους έπιαναν από τις φαβορίτες και τους σήκωναν ψηλά κι άλοτε τους έβαζαν να σταθούν σε κάτι χαλίκια με τα γόνατα σε μια γωνιά ώρα πολύ κι άλοτε τους έδερναν αλύπητα με το ζωστήρα σε μια κατηφόρα όταν τους έβλεπαν να κατρακυλάνε πάνω σε κάτι πατίνια αυτοσχέδια, με ρουλεμάν για ρόδες κι ο πατέρας των παιδιών  παράγγελνε να τα δέρνει πιο δυνατά ο σαδιστής δάσκαλος. Κι εμάς μας έδερναν χωρίς λόγο σοβαρό  τότε που πηγαίναμε να μαζέψουμε κισσό βαθυπράσινο και κλαδιά ελιάς για τα στεφάνια της παρέλασης και το χέρι μελάνιαζε και πονούσε πολύ όταν είχε κρύο.

Θυμάμαι τότε που πίναμε λεμονάδες ύστερα από ένα αγώνα μπάσκετ κι ύστερα περιμέναμε το βραδυνό λεωφωορείο κι εγώ ήμουν ερωτευμένος χωρίς να το καταλάβω μ΄ ένα κορίτσι που γελούσε κι από κάπου έρχονταν μια μουσική μ'  ένα ακορντεόν και τον ήχο των κυμάτων που σκάνε στην ακτή κι εγω ένιωθα αυτή τη γλυκιά μελαγχολία δεν τόχα ξανααισθανθεί αυτό το πράγμα.

Σ' εμάς έφτανε ο απόηχος από άλλες δεκαετίες τότε που βλέπαμε τα μεγαλύτερά μας αδέρφια να φορούν κάτι μπότες με τακούνια τεράστια και παντελόνια που σκούπιζαν το πάτωμα καθώς τριγύρω πιάναμε ειδήσεις απο ραδιόφωνα και τηλεοράσεις για τρομοκράτες που ανατίναζαν αεροπλάνα και βαπόρια για τον Πάππα που αγκάλιαζε ένα παιδάκι με έιτζ, για τον Χομεϊνί  που τάκανε όλα σμπαράλια στην Περσία και βλέπαμε τον Μάικλ Τζάκσον να ανατινάζεται από ενέργεια- κάποιοι έλεγαν ότι είχαν δει κομματάκια του στη γωνιά μιας ντισκοτέκ, εκεί όπου φιλιοντουσαν κάτι ζευγαράκια γλαρωμένα.

Κοιτάζω τώρα αυτές τις τρύπες που ήταν τότε ντισκοτέκ κι αναρωτιέμαι πως κλεινόμασταν εκεί μέσα. Είχα τρομάξει τότε πολύ και με μια ταινία που έδειχνε τύπους να κλείνονται σε θάλαμους τηλεφωνικούς και να τους κουβαλούν κατόπι σ' ένα υπόγειο γεμάτο νεκροκεφαλές και σκελετούς μέσα σε άλλους θαλάμους.

Υγρασία πολύ κατά την Καβάλα, ένας κολυμβητής  έχει βουτήξει στα παγωμένα νερά κάτω απ΄ το παλιό νοσοκομείο, στο ΚΤΕΛ ένας γεροδεμένος με διαμαντάκι  στο αυτί πουλά με ύφος συνομωτικό ένα κινητό κλεμένο, ένας τύπος βαράει μια ένεση για το ζάχαρο κάπου μοναχός του, ένα κορίτσι λυποθυμα για κάποιο λόγο, τα γόνατα  του λυγίζουν, το  κρατούν, το  αποθέτουν σ' ένα παγκάκι μια μάνα φέρνει το γιο της που ταξιδεύει, τον φιλά, στη καρότσα του  τεράστιου αγροτικού της ένα μπιτόνι βενζίνης κι ένα αλυσοπριονο, έχει λέει αναστενάξει ή ύπαιθρος από τα αλυσοπρίονα που κόβουν ότι βρούν μπροστά τους φέτος ένα Ροντβάιλερ που μοιάζει τρομερά με το αφεντικό του τραβά αφρίζοντας τα λουριά που κρατούν την ωμοπλάτη του .

Στη διαδρομή παντού κόκκινο και κίτρινο γλυκό του φθινοπώρου, τρακτέρ οργώνουν το χώμα, πουλιά πετούν ξοπίσω τους, φορτηγά περνούν φορτωμένα  με κοτρόνες τετράγωνες μαρμάρου, ο οδηγός ανοίγει το ράδιο να ακούσει ειδήσεις, στην Έρα σπορ αποτελέσματα Γερμανικού ποδοσφαίρου, μια γυναίκα λέει ότι έχει βραδιάσει πια  στην Αθήνα.

Στη Σαλονίκη νιώθω χαμένος, θέλω χρόνο να συνέλθω πάντα όταν γυρνώ  από τέτοιο ταξίδι, ομίχλη παντού, προβολείς θεόρατοι στο γήπεδο της Καλαμαριάς, πλοία μπαίνουν στο λιμάνι σα να ανηφορίζουν, πολυκατοικίες θυμίζουν επιφάνεια από  σκάκι με τα φωτισμένα και τα σκοτεινά τους παράθυρα.
Κάποιος με ρωτά για ένα δρόμο, ψάχνει μια κλινική έξω απ τη πόλη, έχει ραντεβού με το γιατρό του ύπνου, δεν ήξερα ότι υπαρχει τέτοια ειδικότητα, δε βρίσκει άκρη με το GPS, αποφασίζω να πάω μαζί του δεν υπαρχει περίπτωση να βρει άκρη μοναχός του παρόλο που λέει ότι οδηγούσε ελικόπτερα Χιούι στο στρατό, δε μπορώ να καταλάβω πως τόκανε, κατηφορίζουμε την Εγνατία εκεί κατά το Ιπποκράτειο μια κατηφόρα, μια εκκλησιά, ένα καμπαναριό σκοτεινό ψηλά, φτάνουμε στο τούνελ της Μουδανιών, ομίχλη και θολούρα παντού,  οι υαλοκαθαριστήρες πάνε κι ερχονται, κάτι φωτάκια αραδιασμένα από πάνω μας,  ένας ποδηλάτης σα φάντασμα μας κάνει νεύμα, μπαίνουμε στο τούνελ και νιώθω ξανά ότι βυθίζομαι όλο και πιο βαθειά .....


2 σχόλια:

  1. Καλώς ήρθες Σπύρο στον χώρο των καλλιτεχνών της GLart | Τεχνόραμα...

    http://www.glart.gr/art/index.php?option=com_content&view=category&layout=blog&id=30&Itemid=292

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλώς ήρθες Αποστόλη στον χώρο των καλλιτεχνών της GLart | Τεχνόραμα...

    http://www.glart.gr/art/index.php?option=com_content&view=category&layout=blog&id=30&Itemid=292

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΑΛΟΓΑ ΤΗΣ ΣΤΕΠΑΣ

Στην είσοδο του ασανσέρ υπήρχε κάτι που  δεν άφηνε την πόρτα να κλείσει,  η γάτα έτρεξε  κατά κει και σταμάτησε  απότομα μπροστά σ’ ένα σώμα...